ความคิดริเริ่มของสถาบันอาศรมศิลป์ ที่เห็นความสำคัญของวัด
ที่มีบทบาทเป็นศูนย์กลางของชีวิตผู้คนในสังคมไทย ตั้งแต่ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
เป็นพื้นที่ทางธรรม ที่สร้างแสงสว่างแห่งปัญญา
นำพาผู้คนแก้ไขปัญหาด้วยสติ สู่การนำทางแห่งการพ้นทุกข์
โดยมีพระสงฆ์เป็นผู้นำทางการพัฒนาทางจิตวิญญาณ นอกจากนั้น วัดยังเป็นพื้นที่ที่มีทรัพยากร
ที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ ศิลปวัฒนธรรม เป็นโรงเรียน เป็นพิพิธภัณฑ์แห่งการเรียนรู้
ให้กับคนรุ่นใหม่ได้เป็นอย่างดี
บทบาทเหล่านี้ ได้ถูกลดทอนและกำลังจะขาดหายไปจากสังคม จากเหตุปัจจัยของการ
เปลี่ยนแปลงในมิติต่างๆ ที่เกิดขึ้นจากการพัฒนาในยุคปัจจุบัน

จะทำอย่างไร ที่จะพลิกฟื้นบทบาทดั้งเดิมของวัด
ให้กลับมาสู่งการเป็นศูนย์กลางทางจิตวิญญาณของสังคมอย่างสมสมัย

การสร้างสภาพแวดล้อมที่เป็น "รมณียสถาน" ให้กับวัด ให้เป็นอารามที่สงบ ร่มรื่น
เป็นธรรมชาติ น่าอยู่ น่าสบาย เอื้อต่อการพักผ่อน สงบจิตใจ และเรียนรู้ธรรม
จึงเป็นงานสำคัญอันดับต้น ที่สถาบันอาศรมศิลป์มองว่า การสร้างการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ
จะเป็นจุดเริ่มที่ผู้คนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน และเมื่อมีพื้นที่ที่ดีแล้ว เป้าหมายการฟื้นวัด
และศรัทธาของผู้คนที่มีต่อวัดอย่างยั่งยืน คือการมีกิจกรรมที่ดี
และการจัดการที่ดีโดยการ นำของพระสงฆ์ ร่วมกับชุมชนและเครือข่ายต่างๆ ของวัด